Իրանի և Միացյալ Նահանգների միջև բանակցությունների հինգերորդ փուլի ավարտից հետո Իրանի գլխավոր բանակցող, արտգործնախարար Աբբա Արաղչին հայտարարել է, որ «դա բանակցությունների ամենապրոֆեսիոնալ փուլերից մեկն էր»։ «Մենք անսասան ենք մեր դիրքորոշումներում։ Ամերիկյան կողմն այժմ հստակ պատկերացում ունի Իրանի դիրքորոշման վերաբերյալ»,- շեշտել է նա։               
 

Իմն է վրեժխնդ­րու­թ­յու­նը, և Ե՛ս կհա­տու­ցեմ

Իմն է վրեժխնդ­րու­թ­յու­նը,  և Ե՛ս կհա­տու­ցեմ
31.01.2020 | 09:56
Պատժ­վու՞մ է ար­դյոք չա­րը այ­սօր և ինչ­պե՞ս: Ո՞րն է ել­քը բա­րու հաղ­թա­նա­կի:
Այ­սօր հա­ճախ հն­չող հար­ցը ա­ռօ­րյա կյան­քում չա­րի ան­պատ­ժե­լիու­թյան մա­սին է: Ո­մանք մատ­նա­ցույց են ա­նում մարդ­կանց և վկա­յում նրանց ա­նօ­րեն ըն­թաց­քը, մարդ­կանց դառ­նու­թյուն­ներ պատ­ճա­ռե­լը, ան­հիմն չա­րա­խո­սելն ու ստա­հոդ լու­րեր տա­րա­ծե­լը, շա­տե­րի հա­մար ո­րո­գայթ լա­րելն ու հա­ջո­ղե­լը, վե­րա­դաս­նե­րին կա­շա­ռե­լու մի­ջո­ցով ի­րե­նից ա­ռա­վել նվի­րյալ­նե­րին աշ­խա­տան­քից հե­ռաց­նե­լը և զա­նա­զան չա­րիք­ներ պատ­ճա­ռող այդ ա­նօ­րեն մարդ­կանց ո­չինչ չպա­տա­հե­լը, թե­պետ դա ժա­մա­նա­կա­վոր բնույթ է կրում, և նրանք, ով­քեր այդ­պի­սի բա­ներ են ա­նում ու չեն պատժ­վում, շատ ա­վե­լի ո­ղոր­մե­լի ու դժ­բախտ մար­դիկ են, քան­զի ինչ­պես Սի­րաք ի­մաս­տունն է ա­սում. «Մե­ղա­վոր­նե­րի ճա­նա­պարհ­նե­րը հարթ են՝ քա­րե­րից մաքր­ված, բայց վեր­ջը դժոխ­քի խոր­խո­րատն է» (Սի­րա­քի իմ. 22; 11):
Նմա­նա­տիպ երևույթ­նե­րի մենք ա­կա­նա­տես ենք լի­նում գրե­թե ա­մեն օր, և շա­տե­րը թե­րա­հա­վա­տու­թյան պատ­ճա­ռով լց­վում են ո­խա­կա­լու­թյամբ, ա­տե­լու­թյամբ և փոր­ձում են նույն­կերպ պա­տաս­խա­նել նրանց` այդ­պի­սով ոչն­չով չտար­բեր­վե­լով նրան­ցից, մինչ­դեռ սաղ­մո­սեր­գու Դա­վիթ մար­գա­րեն ա­սում է. «Փոս փո­րողն իր փո­րած փո­սի մեջ կընկ­նի» (Սաղ­մոս 7; 16)։ ՈՒղ­ղա­կի փոքր-ինչ համ­բե­րու­թյուն է պետք, և ա­մեն մե­կը կս­տա­նա այն, ին­չին ար­ժա­նի է:
Աշ­խար­հա­յին հոր­ձա­նու­տը բթաց­րել է մար­դու միտ­քը և նե­տել փոր­ձու­թյան հու­րը, ով­քեր հա­վատ­քի մեջ հաս­տատ­ված լի­նեն, հաղ­թա­նա­կած դուրս կգան` որ­պես լույ­սի որ­դի­ներ, ով­քեր ո՛չ` կայր­վեն ու կոչն­չա­նան, քան­զի սևա­մաղ­ձու­թյամբ վա­րակ­վա­ծը, ախ­տի բոր­բոք­ման ժա­մա­նակ կար­ծե­լով, թե ու­րիշ­նե­րին է սպա­նում, ի­րեն է մեռց­նում: Այս կերպ նաև դառն նա­խան­ձով ախ­տա­հար­վածն է կար­ծում, թե ու­րիշ­նե­րին տու­գան­քի, տան­ջան­քի կամ մահ­վան է մատ­նում, բայց մատն­վա­ծը, տա­ռա­պանք­նե­րին համ­բե­րե­լով, իր հո­գին ապ­րեց­նում է, իսկ մատ­նիչն իս­կույն կորս­տյան է մատն­վում: Մա­նա­վանդ, քա­նի որ ով մե­կին ինչ-որ չա­րի­քի է մատ­նում, նույն չա­րի­քի մեջ և ինքն է ընկ­նում, «Հայ­րը ա­մեն դա­տաս­տան տվել է Իր Որ­դուն» (Հովհ. 5; 22): Կա­րի­ճը, կրա­կի մեջ ընկ­նե­լով ինքն ի­րեն է խայ­թում, այդ­պի­սին են նեն­գա­միտ մար­դիկ:
Ե­թե քրիս­տո­նյա ես և քեզ Քրիս­տո­սի զին­վորն ու Խոս­քի կրողն ես հա­մա­րում, և քո մեջ Աստ­ված է բնակ­վում, ա­պա քեզ չա­րիք պատ­ճա­ռող­նե­րին ոչ թե չա­րու­թյամբ պետք է պա­տաս­խա­նել, այլ խղ­ճա­լով ա­ղո­թել նրանց հա­մար, քան­զի այդ­պի­սի­նե­րի վախ­ճա­նը մահն է, դա­տաս­տա­նը` դժոխ­քը:
Տի­րոջ աստ­վա­ծա­խոս Պո­ղոս ա­ռա­քյալն ա­սում է. «Ար­դարև Աստ­ծո բար­կու­թյու­նը եր­կն­քից հայ­տն­վե­լու է մարդ­կանց ամ­բողջ ան­հա­վա­տու­թյան և ա­նի­րա­վու­թյան վրա, քա­նի որ նրանք ճշ­մար­տու­թյու­նը ա­նի­րա­վու­թյամբ են բռ­նած պա­հում» (Հռոմ. 1;18)։ Ա­պա Տի­րոջ ա­ռա­քյա­լը շա­րու­նա­կում է. «Քան­զի գի­տենք, որ Աստ­ծո դա­տաս­տա­նը ճշ­մար­տու­թյամբ է գոր­ծադր­վում նրանց նկատ­մամբ, ով­քեր այս­պի­սի բա­ներ են գոր­ծում: Իսկ արդ, ո՛վ մարդ, դու, որ դա­տում ես նրանց, ով­քեր այդ­պի­սի բա­ներ են գոր­ծում, և դու էլ նույնն ես գոր­ծում, կար­ծում ես, թե ա­զատ­վե­լու՞ ես Աստ­ծո դա­տաս­տա­նից: Թե՞ ար­հա­մար­հում ես նրա բա­րու­թյան ա­ռա­տու­թյու­նը և նե­րո­ղամ­տու­թյունն ու համ­բե­րու­թյու­նը, չգի­տե՞ս, որ Աստ­ծո բա­րու­թյու­նը քեզ ա­պաշ­խա­րու­թյան է տա­նում: Եվ քո խս­տասր­տու­թյամբ ու ան­զեղջ սր­տով քո ան­ձի դեմ բար­կու­թյուն ես դի­զում բար­կու­թյան օր­վա և Աստ­ծո ար­դար դա­տաս­տա­նի հայտ­նու­թյան օր­վա հա­մար, Աստ­ծո, որ հա­տու­ցում է յու­րա­քան­չյու­րին ըստ իր գոր­ծե­րի. հա­վի­տե­նա­կան կյանք` նրանց, որ բա­րի գոր­ծե­րի մեջ, ի­րենց հա­րատև համ­բե­րու­թյամբ, փնտ­րում են փառք, պա­տիվ և ան­մա­հու­թյուն, իսկ նրանց, որ հա­կա­ռա­կող­ներ են և ճշ­մար­տու­թյան դեմ ապս­տամ­բող­ներ ու ա­նի­րա­վու­թյան հետևից գնա­ցող­ներ` բար­կու­թյուն և զայ­րույթ, նե­ղու­թյուն և անձ­կու­թյուն` ա­մեն մար­դու, որ չա­րիք է գոր­ծում» (Հռոմ. 2; 2-9):
Մեծն Կոս­տան­դիա­նո­սի եղ­բո­րոր­դին՝ Հու­լիա­նո­սը, Բյու­զան­դիաjի կայսրն էր 330-360 թթ։ Կայ­սե­րա­կան գա­հին բազ­մե­լուց հե­տո սկ­սեց կա­մաց-կա­մաց հե­ռա­նալ Քրիս­տո­սից և նույ­նիսկ հա­լա­ծել քրիս­տո­նյա­նե­րին, այդ պատ­ճա­ռով ստա­ցավ Հու­լիա­նոս ՈՒ­րա­ցող ա­նու­նը։
Հու­լիա­նո­սը պար­սիկ­նե­րի դեմ իր մղած պա­տե­րազ­մի ըն­թաց­քում մա­հա­ցու վի­րա­վոր­վեց։ Նրա բա­նա­կի մեջ կա­յին և քրիս­տո­նյա, և հե­թա­նոս զին­վոր­ներ։ Մի օր հե­թա­նոս զին­վոր­նե­րից մե­կը քրիս­տո­նյա մի զին­վո­րի հարց­րեց. «ՈՒ՞ր է հի­մա քո Ա­տաղ­ձա­գոր­ծը»։ Քրիս­տո­նյան սրա­միտ կեր­պով պա­տաս­խա­նեց. «Նա քո կայս­րի դա­գա­ղը շի­նե­լով է զբաղ­ված»։
Բո­լոր դա­տող­նե­րը, ո­խա­կալ­նե­րը, չա­րու­թյան մեջ խա­վա­րած­նե­րը, ու­րա­ցող­ներն ի­րենց գե­րեզ­մանն են փո­րում` ա­նօ­րի­նու­թյան գե­րեզ­մա­նը ար­դար դա­տաս­տա­նի օր­վա հա­մար:
«Հի­շի՛ր վախ­ճա­նի օր­վա ցա­սու­մը և վրեժխ­նդ­րու­թյան ժա­մա­նա­կը, երբ Տե­րը քեզ­նից կշր­ջի իր ե­րե­սը» (Սի­րաք 18; 24)։
«Մարդ կա, որ կորց­նում է իր շնորհ­նե­րը, որ­պես­զի երևան հա­նի ար­դա­րու­թյու­նը, խո­րա­մանկ էլ կա, որ քայ­լում է խո­նարհ և գլ­խա­հակ, սա­կայն նրա փո­րը լիքն է նեն­գու­թյամբ:
Նա դեմ­քով խո­նարհ է և խուլ է ձևա­նում, բայց քեզ կս­պա­սի այն­տեղ, ուր չես էլ կար­ծում:
Եվ ե­թե ու­ժի պա­կա­սու­թյու­նը նրան ար­գելք հան­դի­սա­նա վնա­սե­լու քեզ, ա­պա նա քեզ չա­րիք կպատ­ճա­ռի, երբ պա­հը գտ­նի»: (Սի­րա­քի ի­մաստ. 19; 23-26)։
Տեր Ա­հա­րոն քա­հա­նա ՄԵԼ­ՔՈՒ­ՄՅԱՆ
Գո­րի­սի տա­րա­ծաշր­ջա­նի հոգևոր հո­վիվ
Դիտվել է՝ 2178

Մեկնաբանություններ